bayağı olmuş blogda yazmayalı. özlemişim. koca yaz tek başlık açmadan geçmiş. ondan olacak ki, uzun ve karmaşık bir konuyla geri dönüyorum.
bu konunun görsel olarak süslenmesi kolay, hoş ikonlar buldum.
öncelikle, diğer livresk inanç düzlemlerindeki bakış açısına göre tanrıya şirk koşmak olarak nitelendirilebilecek bir ayrıntıya gebe bu inancı, hırstiyanlığın baba tanrısının kainatındaki çeşitli zaman dilimlerinde, birbirinden bağımsız, bir o kadar da bağıntılı enkarnasyonlarına bakarak anlayabilmekteyiz. ben de zaten olayı, yeni antlaşmaya göre aktaracağım.
örneğin, diofizit görüş(isanın hem insan hem tanrı olduğunu söyler) ilk kelamı alışı, nebiliğinin başlangıcıyla "tanrı oldu" der ki yaklaşık olarak o sıralar 30 yaşındadır. monofizit görüş de der ki, dünyaya gelirken zaten tanrıydı. bu yüzden annesi bakire mary, "tanrı validesi" kabul edilir. kendisi tanrıyı doğurmuştur. zaten bakıldığında, yeni antlaşma da dediğimiz incil'in mentalitesi, tanrının insan silüetinde yarattığı insan tarafından çarmıha gerilmesini öngörür. (bunun uzun bir geçmişi var ama konuyu dağıtabilir) bunun gerekçesi ise, tanrının kendi yarattığı insanı cennetine alabilmek için, bir köprü oluşturma girişimidir.
adem ile havva ölüm getiren o elmayı tattıklarında insan doğruyu ve yanlışı kavramıştı ancak iş işten geçmişti. bundan sonra tanrı kuluna darıldı, sündü. ve insan adenden dünyaya düştü. günah bir insandan, ölüm de günahtan sebep dünyaya girmişti. insan artık cenneti rüyasında bile göremeyecekti.
ama inanç işte, ne var ki, tanrının kudretinin tecellisi için, bu düzen böyle sürüp gitmezdi.
işte o dönemde, ebedi ve ezeli olan tanrı(mental olarak islam tanrısı gibi), kendisinden bir parçayı enkarne etti. tanrı parçalara ayrılamayacağından, bu parça doğrudan tanrının kendi menbaasından besleniyor ve tanrı gibi öze sahip. yani, doğacak her neyse, tanrıya ortak demektir. (şu halde, isa allahın doğasına ortak) yani, kadından olmakla birlikte, başlangıcı yoktur. bu isaydı. tanrı, isanın morfolojisinde yeryüzüne indi. toprağa ayak bastı. isa, baba tanrı'nın kendisini fani dünyada, cisimleşen açıklama şekli, avatarı, refleksiyonu oldu. isa bu nedenden tanrını oğlu kabul edilir.bundan sonra görev, christus doktrini yaymaktı. tanrı, işi sıkı tuttu; kendisinin bağrında yatanı öğretisini anlatması için görevlendirdi. isa özel statüsü gereği, baba ile birdi. babadan olmasından sebep, tanrısal arkaplanı vardı, kadından doğmuş olmasından sebep insanlarla aynı özdendi. ancak günahları hariç. tanrısal bağrı, onu günahsız kılıyordu.
bunla birlikte, o yeryüzündeyken baba tanrı göksel babaydı. isa tanrıya dua eti. duayı eden isanın kul özüydü. duayı kabul eden ise, isanın tanrısal özü..
bundan sonra ise, geliş amacına binaen, çarmıhta can verir. çünkü çarmıhta can vermek demek, tanrı ile insan arasında lobi, bir bağ demekti. ne yaparsa yapsın günahkar kalacak olan insanın kurtulması için, birisinin onların tüm günahlarını üstlenmesi gerekti. Artık tüm insanlar, isa mesih'e iman etmeleri sonucunda cennet kapısını aralayabileceklerdi. bu yüzden tanrı insan oldu. insan oldu ki çarmıha çıkabilsin, çarmıha çıktı ki ölebilsin. öldü ki, günahları bağışlatabilsin.
isa seçildi çünkü o babasız dünyaya geldi. adem ile havva nın günahından münezzeh olarak, yaradılışın çamurundan uzak kaldı. isa tanrı olmalıydı ki, günahları sırtlanabilsin. bunu normal insan veya ölümlü bir peygamber gerçekleştiremezdi. isanın iki tabiatı çarmıha ilerledi. akan kanlar cennet için birer kefaret oldu.
baba ile biricik kuzusu isa, işte bu noktada ayrılığa düştüler. zira, isa babasına beşeriyetin tüm günahını bağışlatırken, son siteminden dolayı günahkar oldu. isyan kokan kanları aktı. akan her bir damla, bereket getirdi ama babanın mizansenin devamı için, ondan ayrı kalması gerekti. bunla paralel olarak isa isyanını nihayet dile getirdi: "eli eli lema sevaktani".
işte buydu isanın allah olma süreci. iu hesaba göre mesih ne tam olarak insan, ne de peygamber. senin benim tapındığımız allah'ın kendisi..:)
nefessiz anlattım allahıma :)
